श्रीमद्भागवतप्रवचनम् -इदं दारुणं कलियुगं वर्तते । तस्मात् सम्प्रति सदाचारः, योगमार्गः, तपः इत्यादयः सर्वे विलुप्ताः जाताः

श्रीमद्भागवतप्रवचनम् -०५
तस्मात् हे साधो ! अहं आश्चर्यचकितेन चित्तेन स्वकीये अस्मिन् विषये शोकं कुर्वती तिष्ठामि । त्वं परमः बुद्धिमान् एवं योगनिधिः वर्तसे ; अतः एतस्य किं कारणं भवितुमर्हेत्, कृपया ज्ञापय इति ।
ततः नारदः उक्तवान् – अनघे ! अहं स्वहृदये ज्ञानदृष्ट्या तव दुःखस्य कारणं पश्यामि, अतः त्वया विषादः नहि कर्तव्यः । श्रीहरिः तव कल्याणं करिष्यति ।
सूतदेवः अब्रवीत् – मुनिवर ! देवर्षिः नारदः एकस्मिन् क्षणे हि तत्सर्वस्य कारणं ज्ञात्वा अकथयत् ।
नारदः – देवि ! सावधानतया शृणु । इदं दारुणं कलियुगं वर्तते । तस्मात् सम्प्रति सदाचारः, योगमार्गः, तपः इत्यादयः सर्वे विलुप्ताः जाताः । जनाः शठतायाम् एवं दुष्कर्मसु संलग्नाः भूत्वा अघासुराः सञ्जाताः सन्ति । संसारे यत्रापि दृश्यते, तत्रैव सत्पुरुषः दुःखात् म्लानमुखः तिष्ठति, दुष्टः च सुखी । अस्मिन् काले यस्य बुद्धिमतः पुरुषस्य धैर्यम् अचलं स्यात्, स हि महान् ज्ञानी, पण्डितः वा कथ्यते । पृथ्वी क्रमशः प्रतिवर्षं शेषनागस्य कृते भाररूपा सञ्जाता अस्ति । किमधिकम्, इदानीम् इयं स्पर्शयोग्या अपि नैव, दर्शनयोग्या तु दूरे तिष्ठतु । न वा अस्यां मङ्गलकार्यं हि दृश्यते । इतः परं कस्यचन दृष्टौ अपि पुत्राभ्यां सह भवत्याः दर्शनं न भविष्यति । विषयानुरागकारणतः अन्धेभ्यः जीवेभ्यः उपेक्षिता सती त्वं जर्जरत्वं गता आसीः । वृन्दावनस्य पवित्रसंयोगेन त्वं पुनः नवतरुणी सञ्जाता असि । अतः एतद् वृन्दावनधाम धन्यमस्ति, यत्र भक्तिः सततं नृत्यति । परन्तु तव एतयोः पुत्रयोः नात्र कोऽपि ग्राहकः स्यात्, तस्मात् अनयोः वार्धक्यं न अपगतम् । अत्र किञ्चित् आत्मसुखप्राप्तेः कारणतः एतौ शयानौ इव परिलक्ष्येते ।
भक्तिः अपृच्छत् – मुनिवर ! राज्ञा परीक्षिता एतत् पापि कलियुगं किमर्थं रक्षितम् ? एतस्य आगमनात् हि सर्ववस्तूनां सारः क्व गतः ? करुणामयः हरिरपि एतम् अधर्मं कथं द्रष्टुमर्हति ? मुने ! मम सन्देहोऽयं दूरीक्रियतां, तव वचनैः अहं महतीं शान्तिम् अनुभवन्ती अस्मि इति ।
तदा नारदः अब्रवीत् – बाले ! यदि त्वं तद्विषयं पृष्टवती, तर्हि प्रेम्णा शृणु ; कल्याणि ! तत् ते सर्वं वक्ष्यामि, येन च तव सर्वदुखम् अपगमिष्यति । यस्मिन् दिने भगवान् श्रीकृष्णः एतं भूलोकं परित्यज्य स्वकीयं परमधाम प्रति प्रस्थितवान्, तस्मात् दिनात् आरभ्य अत्र सर्वसाधनानां बाधकं कलियुगं समागतम् । दिग्विजयकाले राज्ञः परीक्षितः दृष्टिपातत्वात् कलियुगं दीनवत् तं शरणम् आगतम् । भ्रमरवत् सारग्राही राजा एतत् निश्चितं कृतवान् यत् एतस्य हननं नाहं कुर्यामिति, शुभम् । (माहात्म्यम् -०१/५४-६७)
— नारदः ।